Riječ rakija je arapskog porijkla i potiče od riječi “al-rak” što u slobodnom prevodu znači – znoj. U naše krajeve je stigla sa Turcima u 14. vijeku. U početku je označavala piće arak koje se proizvodilo u Indoneziji, Maleziji i drugim dalekoistočnim zemljama, a dobijalo se destilacijom prevrelog soka ili vina specijalnih vrsta palmi.

Još u 14. vijeku prije nove ere Aristotel je zapisao da bi morska voda kao i vino i druge tečnosti, mogli da se pretvore u pijaću vodu kada bi se podvrgli procesu destilacije.

To se, ipak, dugo nije desilo.

Tek u 8. i 9. vijeku nove ere, arapski alhemičari su osmislili “alambike” koje su koristili za dobijanje osnove za parfeme.

Ovi instrumenti takođe su korišćeni pri pokušajima tadašnjih alhemičara da od osnovnih metala (gvožđa i olova) dobiju zlato.

Znanje o procesu destilacije brzo se širilo Evropom i u mnogim zemljama započela je proizvodnja destilovanih alkoholnih pića koja su nazivana “voda života”.

Recepti su postali dio nacionalnog ponosa, tako da nije baš jednostavno utvrditi pravo porijeklo određenih alokoholnih pića.
Ono što se sigurno zna je da u 15. vijeku počinje proizvodnja prvih “nacionalnih” alkoholnih pića: džina u Engleskoj, šnapsa u Njemačkoj, akvavita u Skandinaviji, vodke u Rusiji i Poljskoj, i rakije na Balkanu.

U prvo vrijeme korišćena su u terapeutske i medicinske svrhe, ali i za pospješivanje dobrog raspoloženja.

U Srbiji se rakija proizvodila od različitog voća, najčešće od šljive, i to tek krajem 19. vijeka, nakon smanjene proizvodnje vina usljed masovnog uništavanja vinograda filokserom.

Koliko je jaka “gromovača”

Jačina rakije određuje se po količini alkohola koji se izražava u zapreminskim dijlovima ili volumnim procentima, koji se obilježavaju kao %vol.

Volumni procenat je broj litara čistog etanola (čistoće 100 odsto) koji se nalazi u 100 litara alkoholnog pića odnosno, u vodeno-alkoholnoj smjesi koja to piće čini.

U svakodnevnom govoru jačina alkohola se često izražava u gradima.

Preračunavanje se jednostavno može izvršiti pomoću jednakosti: 1 grad = 2.46 vol%

Najpraktičnije i najbrže, jačina rakije se određuje pomoću alkohometra.

Ništa bez šljive

Šljiva spada u familiju ruže, a razlikuje hiljade različitih veličina, oblika i ukusa.

Sve vrste potiču od tri osnovna tipa: evropske, japanske i zapadno azijske.

Divlje šljive uzgajali su još Asirci pre oko 2.000 godina, a njihovo gajenje preuzeli su Rimljani koji su počeli da ih kaleme u cilju dobijanja boljih vrsta.

Plinije piše da Rimljani poznaju veliki broj ukrštenih vrsta šljiva.

Za šljivu su znali i narodi Kine i Japana.

Tek krstaši donose šljivu u Evropu, gdje je najprije uzgajana u voćnjacima srednjovjekovnih manastira u Engleskoj.

Danas se šljive gaje u gotovo svim krajevima svijeta.

Šljive imaju visok sadržaj šećera ali ne sadrže skrob.

Poslije branja ne postaju slađe već samo sočnije, što je poljedica dejstva enzima koji se oslobađaju.

Šljive su veliki izvor vitamina A i C i kalijuma, imaju nizak sadržaj proteina, masti samo u tragovima, ali sadrže više antioksidanasa nego bilo koje drugo voće.

Postoji preko 2.000 vrsta šljiva koje sazrijevaju u različito vrijeme ljeta ili jeseni, ali samo desetak vrsta se komercijalno koristi.

Boja šljiva se kreće od crno-plave preko ljubičaste i crvene do zelene i žute.

U Srbiji, uzgajanje šljive predstavlja dio istorije i tradicije. U zavisnosti od kraja u kom se uzgajaju zastupljene su i različite sorte.

Najzastupljenija je požegača, ali su rasprostranjene i druge sorte koje po svojim karakteristikama, povoljan odnos šećera i kiselina, odgovaraju za proizvodnju rakije.

To su: crvena ranka, bijele šljive, moravka, metlaž, stenlej…To su takozvane rakijske sorte.

Najkvalitetnija je rakija od šljive požegače ali se koriste i različite mješavine, što već predstavlja izbor i osobenost proizvođača.

Da li ste znali…

Da li ste znali da ljudsko tijelo proizvodi svoje sopstvene rezerve alkohola i to u kontinuitetu 24 časa dnevno?

Zdravica, govor pred prvi gutljaj pića, nastala je u starom Rimu.

Drevni Egipćani pravili su najmanje 17 različitih vrsta piva i oko 24 vrsta vina.

Pivo je bilo glavno piće Vavilonaca, Vikinzi su koristili lobanje svojih neprijatelja kao krigle.

Alkoholna pića korišćena su u Kini još u praistoriji. Kinezi su alkohol smatrali za duhovnu, a ne hranu za tijelo.

U ranom hrišćanskom periodu alkoholna pića smatrana su Božjim darom – da se konzumiraju i da se u njima uživa.

Burbon je dobio ime po Okrugu Burbon u državi Kentaki u Americi, gdje ga je prvi put proizveo jedan baptistički sveštenik.
Ime viski je varijanta fraze “voda života”, koja različito se spelujući daje imena nekoliko vrsta pića.

Najstarija destilerija viskija postoji od početka 18. vijeka.

U toku 18. i 19. vijeka proizvodnja je bila nezakonita i malog obima.
Džoni Voker, Džordž Balantaj i braća Čivas, bili su sitni bakalini koji su u svojim radnjama prodavali viski.

Džon Devar je prva osoba koja je počela da prodaje brendirani, obilježeni viski u bocama.

Kraljica Viktorija, jedna je od prvih koji su tražili škotski viski van Škotske, uživala je u svakodnevnoj upotrebi viskija uz popodnevni čaj.

Alkoholna jačina viskija nekada je testirana korišćenjem baruta.

Čašica viskija ima 104 kalorije, manje od standardne čaše vina ili pola krigle piva.