Legendarni glumac Velimir Bata Živojinović preminuo je sinoć u 22:45 sati u bolnici Sveti Sava u Beogradu, saznaju “Novosti”.
Koji dan prije vaskršnjih i prvomajskih praznika, zdravlje Bate Živojinovića naglo se pogoršalo. Upućen je u bolnicu “Sveti Sava”, gdje su ga ljekari ove bolnice, poslije teškog moždanog udara, prije četiri godine, pridigli, i poslije oporavka u Selters banji procijenili da mu je gotovo isto tako ljekovita kućna nega. I, zaista, oporavio se u tom porodičnom gnijezdu koje je svijao sa njegovom Lulom, okružen uspomenama, fotografijama djece i unuka, za koje je posebno bio vezan, ali i oni za njega. Hrabrile su ga i posjete bliskih prijatelja i kolega. A posljednje su bile Dragana Gage Nikolića i Dragana Bjelogrlića. Bio je pod svakodnevnim nadozorom jlekarskog tima.
Prije ovog moždanog udara, Bati je 2006. popustilo srce. Bila je to godina poslije optužbi da mu je sin Miljko jedan od onih iz “stečajne mafije”. Uslijedili su pritisci, svjedočenja… Sudarao se Bata sa dotad neviđenom harangom na njegovog sina.
Tako je počelo urušavanje Batinog zdravlja. Srčani, a potom moždani udar, pa gangrena koju je pokušavao da izliječi na Kubi.
I sve bi, poslije ovog lečenja, moguće je, bilo na zdravlje, da se Bata 2014. godine nije povrijedio na snimanju filma “Led”. To je, vjeruju ljekari, “presjeklo” dobijenu protivgangrenoznu terapiju. Bolest je podmuklo napredovala – do ovih dana, kada je stručni tim kardiovaskularne bolnice “Dedinje”, uz saglasnost porodice, odlučio, krajem protekle nedjelje, da Bati amputira dio lijeve noge i pokuša da mu produži život.
Rano djetinjstvo
Živojinović je rođen 5. juna 1933. u selu Koraćici, podno planine Kosmaj, kao treće i najmlađe dete u skromnoj službeničkoj porodici. Otac Dragoljub „Baja”, radio je kao sudski izvršitelj u Opštinskom sudu u Mladenovcu, a majka Tiosava „Tinka”, bila je domaćica koja se kasnije zaposlila u kovnici novca u Beogradu.
Dvije starije sestre, Nadežda „Nada” i Stanka „Cale”, davale su mu konstantnu i bezrezervnu podršku od najranijih dana. Još dok je bio beba, sestra „Cale” ga je prozvala „Bata” i tako je za cijeli život ponio nadimak po kome će biti poznatiji nego po pravom imenu. Intervju za RTS iz 2011. godine.
Prvi razred osnovne škole je završio u Koraćici, u osnovnoj školi koja se nalazila tik uz njegovu rodnu kuću. Zatim je školovanje nastavio u Beogradu, gdje su mu roditelji dobili službu i nastanio se na Vračaru, u Mileševskoj ulici u donjem dijelu „Crvenog krsta”, nedaleko od Kalenić pijace, gdje će provesti najveći dio svog života.
Svoj talenat za glumu otkrio je sa 15 godina, zahvaljujući reditelju Soji Jovanović koja ga je pozvala da se pridruži Akademskom pozorištu u Beogradu, gdje je povremeno radio kao scenski radnik, a ponekad i kao statista. Do tada potpuno nepoznat umjetnički svijet potpuno ga je očarao i zarobio. Upravo tada je shvatio da je gluma poziv kojim će se baviti cijelog života. Umjesto klasične gimnazije, pohađao je naizmenično srednje glumačke škole u Nišu i Novom Sadu.
Na četvrtoj, poslednjoj godini srednje glumačke škole u Novom Sadu, pokušao je da se upiše na Pozorišnu akademiju u Beogradu ali je bio odbijen, baš, kao i sljedeće godine nakon završetka srednje škole. Tih godinu dana se bavio najrazličitijim poslovima kako bi preživjeo. Radio je kao milicioner, moler, stolar i kao izvršitelj u opštini Vračar. Kasnije, kao već potpuno ostvaren glumac, nekoliko puta je u intervjuima potvrdio da su mu to sve bila dragocena iskustva koja je zdušno koristio u tumačenju uloga.
Iako je u to vrokeme dobio ponudu za stalni angažman od Crnogorskog narodnog pozorišta u Titogradu, uz majčinu podršku i na njeno insistiranje, odlučio je da ponovo konkuriše na Pozorišnoj akademiji. Konačno je primljen iz trećeg pokušaja 1954. godine, kada započinje jedna od najvećih i najuzbudljivijih glumačkih karijera na ovim prostorima.
Filmska karijera
Živojinović je, bez sumnje, odigrao više filmskih uloga od bilo kog glumca u istoriji jugoslovenske kinematografije. Kontinuiranu filmsku karijeru, zbog koje napušta pozorište, započeo je epizodama u “Vlaku bez voznog reda” iz 1959. godine i “Ratu” iz 1960. godine. Oba navedena ostvarenja je režirao Veljko Bulajić, u čijim će skoro svim kasnijim filmovima Bata Živojinović igrati glavne uloge. Oženio se 1960. godine svojom velikom ljubavlju, dvadesetogodišnjom Julijanom (Lulom), s kojom će dobiti dvoje dece, sina Miljka 1961. godine i ćerku Jelenu 1964. godine. Vjenčani kum im je bio Batin kolega iz Savremenog pozorišta na Crvenom Krstu, glumac Miodrag Popović Deba. Po sopstvenom priznanju, supruga Lula, s kojom će provesti 55 godina u skladnom braku, predstavljala mu je najveći oslonac tokom plodne i naporne dugogodišnje karijere, praćene čestim i dugim odsustvima od kuće.
Glumio je i heroje i zlikovce i lako je prelazio iz uloge glavnog u ulogu sporednog lika. Tokom šezdesetih se filmovima poput “Kozare” (1962), “Tri” (1965) (za koje je nagrađen na Filmskom festivalu u Puli), “Operacije Beograd” (1968), i “Bitke na Neretvi” (1969) ustoličio kao jedna od najvećih zvijezda kinematografije bivše Jugoslavije, ali je zenit njegove popularnosti došao tokom 1970ih filmovima sa tematikom Drugog svetskog rata.
Jedan od najpoznatijih njegovih filmova iz ovog perioda je “Valter brani Sarajevo” iz 1972. godine, koji je postigao veliki uspjeh u Kini, gdje je Živojinović i danas popularan. Tokom 1980ih Živojinović je parodirao na svoju sliku akcionog heroja ulogama u nizu lakih komedija.
Politički aktivan
Tokom perioda vladavine Josipa Broza Tita snimio je veliki broj partizanskih filmova, i bio je, kako je sam isticao u medijima, dobar prijatelj sa doživotnim predsednikom SFR Jugoslavije Josipom Brozom Titom. Živojinović je bio aktivan član vladajuće političke stranke Saveza komunista Jugoslavije u SFR Jugoslaviji. 1990. izabran je za narodnog poslanika u Narodnoj skupštini Republike Srbije.
Od 1991. je aktivan na političkoj sceni kao član Socijalističke partije Srbije. U septembru 2002. je bio kandidat Socijalističke partije Srbije na izborima za predsjednika Srbije. Međutim, Slobodan Milošević, predsednik SPS kome je u to vrijeme suđeno u Međunarodnom sudu za ratne zločine u Hagu, podržao je kandidata Srpske radikalne stranke Vojislava Šešelja.
Živojinović je bio inicijator, osnivač i prvi predsjednik Udruženja filmskih glumaca Srbije, takođe je bio i direktor filmskog programa Slobodarskih svečanosti u Sopotu. Bata Živojinović je poznat po svom bliskom prijateljstvu sa hrvatskim glumcem Borisom Dvornikom. Živojinović i Dvornik su se 1991. odrekli jedan drugog u nizu otvorenih pisama, u gestu koji je bio viđen kao simbolika raspada SFRJ. 2004. je javljeno da su njih dvojica pokušala da se pomire.
Pomirili su se 2006. putem video linka između Splita i Beograda. Živojinović je izjavio „poslednjih godina nije bilo mržnje između nas”, a Dvornik se nadovezao da je to bio „samo nesporazum”.
