Nakon sprovedenih izbora u Crnoj Gori Milo Đukanović se ponaša kao šahista koji ima potpuno izgubljenu poziciju, ali nastavlja da igra, nadajući se fatalnoj grešci protivnika ili mogućnosti da protivnik “potroši vrijeme”, odnosno da mu “padne zastavica”, rečeno šahovskim terminom, piše Predrag Ćeranić, dekan Fakulteta bezbjednosnih nauka Univerziteta u Banjaluci u komentaru za portal Sve o Srpskoj.
Komentar prenosimo u cijelosti:
Za nekog ko zaista ima dugo iskustvo u vladavini i ne čudi vještačka smirenost i nastojanje da se kako-tako upravlja kriznom situacijom.
U više navrata mu je polazilo za rukom da se iz izvuče iz pozicije iz koje mnogi ne bi mogli.
Čitajući Đukanovićevu biografiju, stičete utisak da je svaka kriza pogodovala ovom višedecenijskom vladaru Crne Gore za novi uzlet u politici.
Antibirokratska revolucija, koju je pokrenuo Slobodan Milošević 1989. godine, lansirala je Đukanovića skupa sa Momirom Bulatovićem i Svetozarom Marovićem u sami vrh crnogorske politike. Naredne godine, na prvim višestranačkim izborima, Đukanović postaje poslanik, a u godini koja je slijedila, premijer Crne Gore.
Nakon Miloševićevog pada sa vlasti, Đukanović, koji je u obaranju Miloševića bio veoma kooperativan sa zapadnim silama, dobio je tretman alata koji je postao bespotreban. Uspio je da se održi otvarajući vrata ruskom kapitalu. Novi politički kurs je držao sve do prilike da odustajanje od njega dobro politički unovči.
I istrage italijanskih tužilaca uspio je da izbjegne, bar do sada.
Iz njegove “mudre vladavine”, odnosno, načina na koji je upravljao crnogorskom državom, izvlačile su se i prepričavale poruke. Ali, sve se to sada bespovratno ruši.
Nisu pomogli ni “fantomski birači”, a cijeni se da ih je oko 70.000, ni kupovina glasova i uvoz birača (za dolazak i “sigurno” glasanje izmirivali su se putni troškovi i isplaćivalo 200 evra). Ni plašenje ruskim “malignim uticajem” (znate ono: Srbi – Rusi) nije bilo od pomoći. Teret organizovanog kriminala i korupcije “leđa” crnogorskog birača ovog puta nisu mogla da izdrže.
Šverc cigaretama više niko nije ni spominjao – daleko veće zlo dovodilo se u vezu sa crnogorskim vlastima. U aprilu 2019. godine na školskom vojnom brodu “Јadran” vojna policija je pronašla više od 50 kilograma kokaina. U junu iste godine u Filadelfiji zaplijenjeno je 20 tona kokaina na kontejnerskom brodu “MSC Gaune”. Od šest uhapšenih pomoraca četvorica su bili crnogorski državljani. U februaru ove godine na crnogorskom brodu “Aressa” danska policija pronašla je više od pet tona kokaina. Kompletnu posadu činili su cenogorski državljani, a vrijednost zaplijenjenog tovara procijenjena je na 250 miliona evra. Takođe, u maju ove godine zaplijenjeno je pola tone kokaina na crnogorskom brodu “Budva” kod Hamburga.
Iz Podgorice bi uvijek nakon hapšenja njihovih državljana i zapljene brodova saopštavali da crnogorska država nema sa drogom ništa, a iz policije su tvrdili da su učestvovali u istrazi i da je na osnovu njihovih informacija uslijedila akcija. Pa opet, u kokainskom ratu između škaljarskog i kavačkog klana poginulo je 30 ljudi u sukobu koji traje već šest godina.
Škaljari i Kavači su dva kotorska naselja za koja niko nije ni čuo, sve do njihove podjele koja je dovela do više ubistava u Podgorici i Beogradu.
Duboka kriminalizacija društva je osnova Đukanovićeve vladavine i izvor nezadovoljstva širih društvenih slojeva bez obzira na njihovu nacionalnu i vjersku pripadnost.
Naravno da je odnos prema Srbima i srpskoj kulturi (priznanje Kosova, zatiranje srpskog jezika i ćirilice) stvaralo veliki otpor kod crnogorskih državljana koji se izjašnjavaju kao Srbi, ali je pokušaj otimanja crkve bio kap koja je prelila čašu.
Crkva je homogenizovala iscjepkano i podijeljeno srpsko političko biće u Crnoj Gori i organizovanjem litija podigla nacionalnu svijest. Đukanovića su pobijedile litije, a najveći živi srpski pjesnik, Matija Bećković, metaforički se izrazio rekavši da je Đukanovićev protivnik na izborima bio sveti Vasilije Ostroški.
Đukanović se neće lako predati, ali je njegov odlazak sa političke scene neminovan.
Međutim, nisu protiv Đukanovića u Crnoj Gori samo Srbi.
Koalicija Crno na bijelo okuplja tri političke partije i građanske je orijentacije. Oni su suverenisti, a boreći se protiv Đukanovićevog režima, s akcentom na kriminalu i korupciji, osvojili su četiri poslanička mandata.
Dritan Abazović, sasvim novo političko lice, najviše je medijski eksponiran ispred ove koalicije. Upravo je on i najviše izložen medijskom pritisku, da kao jezičak na vagi, bude na strani Đukanovića i sačuva vlast protiv koje se žestoko i godinama politički borio. Razlog je samo u jednome – Abazović je Albanac.
Ne čudi što pokušaji preusmjeravanja Dritana Abazovića dolaze iz Tirane i Prištine, ni političko Sarajevo se ne drži po strani. Isti mediji i političari, koji su poslanike koji su nakon izbora podržali vlast koju u Srpskoj čini vladajuća koalicija (iako su je kritikovali tokom predizborne kampanje) nazivali “papcima” i preletačima, sada taj status toplo preporučuju mladom političaru koji plijeni svojom neposrednošću.
Kako sad to? Postoje li neki principi, standardi u politici? Ili je u pitanju netolerancija, a u nekim slučajevima i ispoljavanje otvorene mržnje prema svemu što bi moglo imati veze sa Srbima?
Sigurno je da izbori u Crnoj Gori imaju refleksiju u regionu i da će se odraziti na političke procese na Zapadnom Balkanu.
Crnoj Gori treba prepustiti da sama rješava političke probleme, kao što bi vlastite probleme, a njih nije malo, u Bosni i Hercegovini trebalo da rješavaju relevantni politički subjekti. Ali, izgleda da na Zapadnom Balkanu sve funkcioniše po principu spojenih posuda.
Odlazak opozicionara iz Srpske u Crnu Goru, inače čestih gostiju u stranim ambasadama, radi podrške anti-Đukanovićevim skupovima, mnogi su protumačili kao siguran znak da je Zapad Đukanovića pustio niz vodu. I sada bi oni da grade paralelu u smislu Đukanović – Dodik, protesti u Crnoj Gori – protesti u Banjoj Luci. To su isti oni koji bi u Banjoj Luci da grade spomenik u vidu tri vojnika zaraćenih strana u proteklom ratu, i kojima u Sarajevu objašnjavaju da je u Јasenovcu zaista nad Srbima počinjen genocid.
Ti su u Crnoj Gori tokom jednodnevnog boravka postali srpska opcija. A sa druge strane stoji otvorena kritika Đukanovića od Milorada Dodika i zabrana ulaska u BiH.
Gostovanje Andrije Mandića na RTRS, čovjeka koji se decenijama bori protiv Đukanovićeve vlasti, i riječi zahvalnosti koje je javno uputio “Republici Srpskoj, Banja Luci i Trebinju” ubjedljivije su od bilo kojeg performansa.
Đukanović je definitivno otišao, biće praćen istragama zbog organizovanog kriminala kako u drugim državama, tako, na kraju, i u Crnoj Gori.
Njegov odlazak promijeniće političku sliku u regionu. Na bolje.
/sveosrpskoj.com/
