Jedan od njih je Dane Davidović (92) iz Kaoca, koji je apsolutni rekorder u srbačkoj opštini jer penziju prima već 59 godina, za šta je od Fonda PIO za to vrijeme dobio blizu pola miliona KM. Otišao je u invalidsku penziju 1960. godine kao 33-godišnjak s obzirom na to da je bio učesnik NOR-a i više puta je ranjen tokom ratnih dejstava, zbog čega su mu stradali koljeno i oko.
– Prvi put sam ranjen 1944. godine prilikom oslobađanja Odžaka od ustaša. Prilikom uništavanja njihovog utvrđenja, kao dobrovoljac bombaš pogođen sam sa dva metka u desno koljeno. Na sreću, preživio sam taj napad i poslali su me u Slavonski Brod na liječenje. Drugi put sam teže ranjen nakon što smo zaplijenili jedan ručni bacač. Kada je komandant odreda htio da pokaže kako funkcioniše, pogrešno ga je okrenuo i on je ispalio, a geler mi je izbio desno oko. Tako da čitav život nosim protezu – kaže Dane.
Dodaje da su svi njegovi ukućani bili učesnici NOR-a, od braće Ljube, Miše i Đure, pa sve do oca Branka, koji je morao u rat kako bi izbjegao četničku odmazdu.
– Otišao sam u rat sa 17 godina i iz njega izašao časno i pošteno, dajući dijelove svog tijela za odbranu našeg naroda, tako da smatram da se država penzijom koju primam pošteno odužila – kaže Dane, koji je volonterski radio u Boračkoj organizaciji Srbac, SUBNOR-u i Udruženju penzionera Srbac, gdje je jedan mandat bio predsjednik.
On je u skladnom braku već 70 godina sa Marom, sa kojom je stekao kćerku Gordanu, dvoje unučadi, dvoje praunučadi i jedno čukununuče.Već 52 godine penziju prima i Milan Đukić (89) iz Srpca, koji je radni vijek proveo u Narodnoj miliciji, odakle je sa svega 19 godina radnog i šest godina beneficiranog radnog staža otišao u penziju.
– Primljen sam sa 18 godina u službu tadašnje Narodne milicije, a prvi posao sam dobio 1948. godine u Travniku. Poslije sam radio i u Mostaru, Foči, Prnjavoru, Kobašu i Kotor Varošu. Bilo je zaista naporno jer sam više puta bio izložen životnoj opasnosti hvatajući prestupnike po šumama u istočnoj Bosni i zapadnoj Hercegovini. U penziju sam otišao 1967. godine u činu vodnika – kaže Milan, koji će u novembru napuniti 90 godina.
On žali za nekadašnjom Jugoslavijom jer je, kako kaže, tada primao penziju oko hiljadu KM, dok sada ima tek nešto više od 250 KM.
Penzionerske dane provodi u rodnom selu Sitneši, gdje orezuje voće i uživa u prirodi. Bez supruge Darinke ostao je 2018. godine, a od sina Miroslava i kćerke Brankice stekao je petoro unučadi i šestoro praunučadi.
Drugi sin Branislav stradao je u 21. godini u saobraćaju.
Najstariji vozač
Jedan od penzionera sa dužim penzionerskim stažom je i Boško Budimčić (91) iz Srpca, koji penziju prima već 37 godina i jedan je od najstarijih profesionalnih vozača na ovim prostorima.
Penziju je stekao kao vozač u srbačkom sanitetu, opštinskoj upravi, komunalnom preduzeću i jednoj privatnoj firmi, a ima 68 godina vozačkog staža i do sada je prevalio više od 1,2 miliona kilometara.
