Od posljedica virusa korona sinoć se u trebinjskoj Bolnici upokojio umirovljeni episkop zahumsko- hercegovački i primorski Atanasije Јevtić.
Njegovo zdravstveno stanje pogoršalo se prije nekoliko dana, a u bolnici se liječio od 17. februara.
U Hercegovini je ostavio neizbrisiv trag. Biće sahranjen u manastiru Tvrdoš, a vrijeme sahrane biće naknadno saopšteno.
Episkop Atanasije Јevtić rođen je u selu Brdarici, u šabačko-valjevskom kraju, 8. januara 1938. godine.
Završio je bogosloviju u Beogradu 1958. godine, u generaciji sa mitropolitom Amfilohijem i episkopom Lavrentijem.
Po završetku bogoslovije upisao je Bogoslovski fakultet u Beogradu, ali je pozvan na odsluženje dvogodišnjeg vojnog roka u Podgorici i na Kosmetu. Po povratku iz vojske zamonašio se u manastiru Pustinji kod Valjeva 3. decembra 1960. godine. Zatim je, kao sabrat manastira Tronoše kod Loznice, nastavio i završio studije na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu u junu 1963. godine, navedeno je na sajtu Eparhije zahumsko-hercegovačke i primorske.
Za vrijeme studija rukopoložen je u čin jerođakona na Bogojavljenje 1961. godine, a na Uspenje Presvete Bogorodice u sveštenički čin.
U februaru 1964. godine odlazi na Teološku akademiju na Halku (Turska), gdje je ostao do juna iste godine. Zbog tamošnjih teških političkih prilika prešao je u ljeto iste godine na Teološki fakultet u Atini. Tu je odbranio doktorsku tezu iz dogmatike na temu “Eklsiologija apostola Pavla po Svetom Јovanu Zlatoustom”.
Poslije toga ostao je u Atini još godinu dana, nastavljajući bogoslovski rad uglavnom na izučavanju Svetih Otaca Crkve.
Za vrijeme četvorogodišnjeg boravka u Atini, služio je kao parohijski sveštenik u atinskoj Ruskoj crkvi. U jesen 1968. prešao je u Pariz na Bogoslovski institut Svetog Sergija, radi produžetka daljih bogoslovskih studija i izučavanja francuskog jezika. Poslije provedene jedne godine izabran je za profesora na Institutu.
Za četiri godine boravka u Francuskoj opsluživao je, prema potrebama, pravoslavne parohije ruske, srpske, grčke i francuske, a živio je u domu studenata Instituta Svetog Sergija. Tokom ljeta posjećivao je Svetu zemlju, Srbiju i Grčku.
Vratio se iz Pariza 1972. godine i od tada je na Bogoslovskom fakultetu SPC u Beogradu niz godina predavao Istoriju hrišćanske crkve, neko vrijeme Istoriju srpske crkve, a 1987. izabran je za redovnog profesora Patrologije. Biran je za dekana Bogoslovskog fakulteta u periodu 1980-1981. i 1990-1991. godine.
U tom periodu rada na Fakultetu, objavio je oko dvije stotine naučnih radova. Tada počinje da izlazi njegovo djelo “Patrologija”.
Dolaskom u Beograd, brzo se uključio u kulturna kretanja prestonice, aktivnim učešćem na brojnim tribinama, gdje je svojim otvorenim istupanjima, odličnim poznavanjem teološke i filozofske misli, te svojstvenom mu erudicijom i svestranošću, zadobio velike simpatije i podršku, naročito omladine, u brojnim dijalozima sa apologetima marksizma i materijalizma. Poznata su i njegova reagovanja u štampi (posebno u listu Pravoslavlje, gdje je smatran za jedno od prvih pera), navodi se na sajtu Eparhije.
Istovremeno, sa profesorskim dužnostima učestvovao je i u buđenju uspavane svetosavske i kosovske svijesti, podsjećajući na ozbiljnost situacije na Kosovu i Metohiji, ali i u drugim srpskim zemljama. Učestvujući svojim prilozima u prikupljanju dokumenata i svjedočanstava o novomučeništvu, zavjetovao ih je budućim i sadašnjim generacijama kao dokument vremena i na taj način vraćao dug postradalim Srbima i svojoj Crkvi.
Takođe, mnogobrojne mlade ljude je svojim primjerom nadahnuo i uputio na izučavanje bogoslovlja i podstakao na stupanje u sveštenički i monaški čin… Svojim pastirsko-eklisijalnim djelovanjem doprinio je izmirenju i prevazilaženju raskola, a naročito tzv. Američkog raskola, navodi se na sajtu Eparhije.
Od 1991. bio je episkop banatski, a već sljedeće godine je izabran za episkopa zahumsko-hercegovačkog.
Tokom rata, pomagao je narod, vojsku, siročad, izbjeglice, ranjenike… obnavljajući pravoslavnu vjeru u Hercegovini krštavajući, pričešćujući i prosvećujući narod. Pokrenuo je i eparhijski časopis “Vidoslov”.
Za prvog rektora novootvorene Duhovne akademije Svetog Vasilija Ostroškog u Foči izabran je 1994. godine.
Usljed teške povrede vratnih pršljenova 1998. godine, zamolio je Sabor episkopa za razrješenje od arhipastirskih dužnosti. Na septembarskom zasjedanju 1999. usvojena je ostavka i na njegovo mjesto izabran je episkop Grigorije.
Vladika Atanasije ostao je u manastiru Tvrdoš kraj Trebinja. Poslije toga, dosta vremena provodi na Kosovu i Metohiji, naročito od dolaska NATO trupa 1999. godine, pomažući tamošnjem episkopu i stradalnom narodu.
Tokom 2001-2002. godine proveo je osam mjeseci u Јerusalimu izučavajući jevrejski jezik radi prevoda Svetog pisma Starog zavjeta na srpski i upoznavajući bolje Svetu zemlju, kao i služeći u Јerusalimskoj patrijaršiji.
Po povratku iz Јerusalima, Sabor ga je poslao kao ispomoć oboljelom episkopu Žičkom Stefanu od juna 2002. do maja 2003. godine.
Po povratku iz Žiče, radio je u Manastiru Tvrdoš prevod Svetog Pisma sa jevrejskog i grčkog, povremeno pisao tekstove ili držao predavanja. Za vrijeme pogroma Srba na Kosmetu 2004. godine bio je svih tih dana prisutan sa stradalnim narodom, sveštenstvom i monaštvom…
Episkop Atanasije je posebno kao jeromonah bio učesnik mnogih domaćih i međunarodnih naučnih skupova iz oblasti crkvene istorije, teologije, filozofije i hrišćanske kulture. Istovremeno je sarađivao u mnogim crkvenim i svetovnim publikacijama kod nas i u inostranstvu.
Autor je brojnih knjiga, studija, članaka, ogleda i besjeda na više svjetskih jezika. Prevodio je sa starogrčkog, staroslovenskog i drugih jezika.
Njegovi bogoslovski, antropološki, patrološki, crkveno-istorijski radovi zalaze u sve periode istorije Crkve i obuhvataju skoro sva važnija pitanja pravoslavnog biblijsko-svetootačkog bogoslovlja.
Literarni teološko-filozofski radovi i istupanja episkopa Atanasija dobila su i zvaničnu potvrdu izborom u Udruženje književnika Srbije. Objavio je više desetina knjiga.
/RTRS/
