Iako ga često koristimo, često zaboravljamo da je bijeli luk (Allium Sativum) ne samo savršena začinska biljka, već i prava riznica zdravlja.
Bijeli luk je milenijumima korišćen u različitim kulturama kao najdjelotvorniji prirodni lijek za najrazličitije bolesti. Iako mu je pradomovina srednja Azija, veoma su ga cijenili i dobro poznavali stari Indusi, Grci i Rimljani.
U našoj tradicionalnoj medicini bijeli luk zauzima posebno mjesto, a njegov značaj je potvrdila i zvanična medicina sredinom prošlog vijeka. Sadrži više od 200 biološki aktivnih materija, smještenih najviše u njegovoj lukovici. Najviše ima eteričnih ulja, vitamina A, B1, B2 i C, od minerala kalijuma, gvožđa, sumpora, joda, kalcijuma, fosfora, selena, kao i amino-kiseline, enzime, polioze poput inzulina, adenozin i alicin. Svi sastojci su u koncentrovanom obliku, tako da je ljekovit i u minimalnim količinama.
Naučno je dokazano da adenozin iz ove biljke spriječava stvaranje krvnih ugrušaka, dok organske komponente koje sadrže sumpor, smanjuju holesterol i preventivno sprečavaju razvoj malignih bolesti. Potvrđeno je i njegovo vazodilatatorno dejstvo, širi krvne sudove, naročito periferne, ali i glavne, očiju i nogu. Ovo je značajno za pojedine vrste glavobolja, bolne grčeve u potkoljenicama koji se javljaju kod starijih ljudi čak i nakon kraćih šetnji.
Potvrđeno je i da snižava krvni pritisak za pet do deset odsto, normalizuje ubrzan rad srca, poboljšava rad krvnih sudova, čini ih elastičnijim i “hrani” srčani mišić. Pospješuje varenje i rad želuca, podstiče rad jetre, bubrega i prostate, a pomaže i u liječenju različitih plućnih oboljenja.
Izrazito je djelotvoran u liječenju gripa i bronhitisa, zbog čega ga u Rusiji zovu i prirodni penicilin. Poznavaoci ruske narodne medicine savjetuju da se čen do dva bijelog luka pojede prije nego što virus gripa “napadne” organizam, odnosno čim se osjeti bol u grlu ili drugi simptom koji najavljuje prehladu. Njegova djelotvornost je dokazana i kod herpesa i kvasnih gljivica kao što je kandida albikans.
