Јedan od najvećih srpskih pisaca svih vremena Borislav Pekić preminuo je 2. jula 1992. godine – bio je majstor naracije i stila te politički disident, koji je robijao za svoje ideje.
Prvi roman “Vreme čuda” objavljuje 1965. godine. Slijedi portret “Hodočašće Arsenija Njegovana”, za koji dobija NIN-ovu nagradu.
Pisac je novele “Uspenje i sunovrat Ikara Gubelkijana” te novela “Odbrana i poslednji dani” i “Kako upokojiti vampira”.
Slijedi veliko Pekićevo djelo roman “Zlatno runo” – fantazmagorija u sedam tomova, za koji dobija Njegoševu nagradu.
Јedno od najpoznatijih Pekićevih djela je “Bjesnilo”, roman-metafora sa elementima trilera, čija je radnja smještena na jednom od najvećih svjetskih aerodroma – londonskom “Hitrou”.
Uz “Godine koje su pojeli skakavci”, ovaj roman, kao i “Zlatno runo”, književni kritičari svrstavaju među najbolje srpske romane.
Od 1948. do 1953. Pekić je bio na izdržavanju kazne u KPD Sremska Mitrovica i KPD Niš kao pripadnik Saveza demokratske omladine Јugoslavije. Bio je osuđen na petnaest godina strogog zatvora, ali je 1953. godine pomilovan.
Studirao je eksperimentalnu psihologiju na Filozofskom fakultetu Beogradskog univerziteta.
Radio je i kao dramaturg i scenarista u filmskoj industriji i bio je autor brojnih filmova. Prema njegovom tekstu “Dan četrnaesti” snimljen je film koji je predstavljao Јugoslaviju 1961. godine na filmskom festivalu u Kanu.
Veliki srpski komediograf Dušan Kovačević poistovjećuje demokratiju u Srbiji sa “imenima časnih ljudi, a naročito sa Borislavom Pekićem – njegovim životom, radom, robijama, praštanjima, govorima, dobrotom i uspravnim hodom”.
Poznata je Pekićeva misao: “Budućnost će ili biti kao sadašnjost, pa nas neće trebati, ili će se od nje razlikovati, pa nas neće razumeti”.
Pekićeva književnost već je, tematski i idejno, u korespondenciji sa budućnošću, jer su mu djela ukorijenjena u nju , kao što su to bila i u prošlosti, u vrijeme kada su nastajala.
(Srna)
