Ignorisanje prijedloga, odbijanje konstruktivnih zahtjeva i nerazumijevanje vladajućeg SNSD prema stavovima odbornika SDS u Skupštini opštine Prnjavor dovelo je do velikih tenzija između ove dvije partije.

Kulminiralo je nedavnim napuštanjem sjednice lokalnog parlamenta od strane SDS-ovih odbornika, a nastavljeno oprečnim stavovima na konferencijama za medije i izjavama čelnika Srpske demokratske stranke i Saveza nezavisnih socijaldemokrata.

Darko Tomaš (SNSD), načelnik Prnjavora, izjavio je da nije upućen u razlog napuštanja sjednice odbornika SDS, a novinarima je iznio više zamjerki na račun najuticajnije opzicione partije u Prnjavoru.

– Sramota je odsustvovati sa sjednice na kojoj se usvaja budžet u čijoj potrošnji i SDS značajno učestvuje svojim odborničkim naknadama, koje nisu male – kazao je Tomaš.

Foto: Milan Pilipović/RAS Srbija

On je podsjetio na nepremostive razlike po pitanju važnih odluka usvojenih u prethodnom skupšinskom sazivu kada je SDS bio na vlasti.

Nije tačno, ističe Slaviša Jenjić, šef Kluba odbornika SDS u SO Prnjavor, da dobijamo odborničke naknade za nerad. On insistira na objelodanjivanju podataka o sadržaju i broju diskusija odbornika njegove partije, ali i SNSD, u sadašnjem mandatu.

– To je odličan pokazatelj koliko se pripremamo za sjednice, i koliko  radimo – smatra Jenjić.

On je reagovao i na Tomaševe tvrdnje o preusmjeravanju novca namijenjenog za rekonstrukciju puta od Vijake do Donjih Vijačana, koja povezuje opštine Prnjavor i Čelinac.

– Istina je sasvim drugačija. Učestvovao sam u pisanju Sporazuma između više mjesnih zajednica, opštine Prnjavor i preduzeća „Putevi Republike Srpske“. Tim sporazumom je definisano da će se završetkom autoputa pristupiti potpunoj rekonstrukciji putnog pravca kojim je u od 2014. do 2016. godine prevezeno više miliona tona materijala za izgradnju autoputa. Zašto nije došlo do realizacije sporazuma treba da odgovore u „Putevima“ i Opštini – kaže Jenjić, zaključivši da treba imati u vidu da ni jedan put ne bi izdržao navedeno opterećenje te da bi asfaltiranje ove dionice prije završetka izgradnje autoputa značilo bacanje novca.

Tomaš je saglasan da put od Vijake do Donjih Vijačana mora biti saniran i da će to biti urađeno, ali se ne slaže sa navodima SDS, jer je, kaže, Slaviša Jenjić bio “akter prethodne vlasti, koja je novac za sanaciju navedene dionice preusmjerila za asfaltiranje gradskih ulica”.

– Cinično je nekog drugog optuživati za taj postupak – smatra Tomaš, koji zamjera SDS i na zakomplikovanoj investiciji vodosnabdijevanja u Vijačanima, koja je nedavno riješena sa 30.000 KM, obezbijeđenih rebalansom opštinskog budžeta.

Foto: Milan Pilipović/RAS Srbija

O tom slučaju prnjavorski SDS u saopštenju za javnost iznosi hronologiju i detalje.

– Davne 2013. urađena je bušotina u Donjim Vijačanima (dubina 90 metara), koja je priključena na postojeću vodovodnu mrežu. Time je vodom snabdjeveno 160 domaćinstava. Kasnijim aktivnostima urađen je i bunar, te se pristupilo priključivanju drugih domaćinstava (danas oko 350), tako da je vodovodna mreža novcem građana proširena prema dijelovima Gornje Mravice, Brezika, Šarinaca i Drenove – navode u SDS u nastojanju da objasne genezu radova i naglase gde je nastao problem.

– Jedan krak mreže urađen je i prema dijelu Donjih Vijačana, koji je sporan zbog natprosječnih troškova od 2.000 KM po domaćinstvu. Građevinski odbor je materijal za vodovod kupovao u KP “Vodovod” ali nisu prikupili dovoljno novca da obavezu podmire. Smatramo da Opština treba pomoći kako bi se i oni uklopili u prosječnu cijenu od 1.500 KM, koliko su ostali mještani drugih naselja plaćali za priključak vode – uvjereni su u Srpskoj demokratskoj stranci u Prnjavoru.

Sporan i naziv seoskog puta

Prnjavorčani se ne mogu dogovoriti ni u vezi naziva seoskog puta Donja Ilova – Tromeđa. SDS je predložio da se dionici dodijeli ime Motajičkog bataljona, ali Tomaš insistira na principima. Osim proceduralnih zamjerki, on je komentarisao razloge neslaganja.

– Smatramo u skupštinskoj većini da putu treba dodijeliti ime Boraca motajičkog bataljona, a ne samo Motajičkog bataljona. To nije isto. Svjedoci tog vremena znaju da je u Motajičkom bataljonu bilo ljudi koji su se tamo vodili, a nisu bili borci; evidentirani su kao donatori. Zato smatramo da se po njima ne može zvati put ili ulica, jer oni ne dijele vrijednosti i zasluge istinskih boraca – rekao je Darko Tomaš.

srpskainfo.com

Navršilo se tačno šest godina od kada nas je napustio Miroslav Mika Mikerević iz Dervente, ratni heroj, rukometni entuzijasta i veliki čovjek!

Mika je dan prije Bogojavljenja 2014. godine izgubio bitku sa teškom bolešću, iako je tokom života znao samo za pobjede. Ostaće upamćen po tome što je u aprilu 1992. godine spasao 38 srpskih vojnika zarobljenih u vojnom objektu “Rabić” kod Dervente bez upotrebe sile, metka ili žrtve, za šta je odlikovan najvišim vojnim priznanjem RS, Ordenom Milana Tepića!

Pored vojnih, pamtiće se i sportski uspjesi, jer je upravo zahvaljujući njemu rukomet u Prnjavoru i Derventi otrgnut od zaborava i podignut na jedan viši nivo.

Ovog heroja su izuzetno poštovali i pripadnici neprijateljskih vojski, a pojedini vojnici sa kojima se Mika gledao “preko nišana” u prethodnom ratu, došli su mu čak i u posjetu, u trenucima kada je bolest uzela maha. I to je jedan od dokaza o kakvom se borcu radilo.

Iako poznat po svojim mnogobrojnim vojnim i sportskim pobjedama, te kao čovjek koji nije prihvatao poraze, ovaj veliki borac izgubio je u januaru 2014. godine onu najvažniju bitku – bitku za život. Od trenutka kada mu je dijagnostikovan tumor, Mika se borio svom snagom, ali je zloćudna bolest ipak bila jača. Mikin grob u selu Donja Lupljanica kod Dervente, pored porodice i prijatelja, obišli su i njegovi nekadašnji saborci, te članovi Rukometnog kluba Sloga Prnjavor, u kojem je Mika bio angažovan kao trener.

U narodu, on će ostati posebno zapamćen po herojskom djelu koje je učinio na početku prethodnog rata u BiH, kada je iz opkoljenog skladišta naoružanja “Rabić” izvukao i spasao 38 srpskih vojnika na zadatku, a koji su bili okruženi suparničkom vojskom. Pošto su svi bili iz prnjavorske opštine, te nisu poznavali teren u okolini Dervente, Mika ih je u toku noći izvukao kroz žicu i prečicama doveo do slobodne teritorije. Bez sile, metka i žrtve, potpuno perfektno i briljantno, uvijek su naglašavali njegovi saborci!

“Zelene beretke”, “zenge” i HOS-ovci s oko 300 pripadnika okružili su 10. aprila 1992. vojni objekat “Rabić” kod Dervente i vojnike u njemu. Komandi garnizona JNA nisu dozvolili da opkoljenim vojnicima dostavlja hranu, te su tražili predaju objekta i ljudi. Suočeni s neprijateljskim okruženjem, kako je vrijeme prolazilo, vojnici su sve više vjerovali u to da su žrtvovani. Međutim, straži u objektu iz komande javljaju da će ih posjetiti mladić u civilnom odijelu, teksas jakni i hlačama, koji će pokušati da ih spase, a spasilac je bio upravo Miroslav Mikerević.

Foto: Privatna arhiva

Mika je krenuo ka vojnom objektu, ali je uhapšen prije nego što je stigao do “Rabića”. Znajući da je Srbin i da je bio na obuci u kasarni, pripadnici HOS-a, te “zenge” i “zelene beretke” od Mike su tražili razne podatke. U dramatičnom razgovoru, Mikerević nije dao da ga zbune. Odgovarao je ubjedljivo, pa su neprijatelji konstatovali da je “pošten i ispravan Srbin” koji može da im bude od koristi.

Obećali su zatočenicima civilna odijela i pratnju do tromeđe, ukoliko svi napuste skladište, a Miroslavu pet godina bezbjednog života u Derventi i imenovanje za komandanta grupe HOS-ovaca i “beretki” iz Bišnje i Tetime. Mika je sagovornike ubijedio da ga zanima isključivo sport, a nikako rat, u što su oni povjerovali, te su ga pustili da ode ka objektu “Rabić”, u kojem je, po dogovoru, sutradan u osam časova trebalo da bude obavljena primopredaja ljudi i opreme.

Nakon što je stigao u objekat, Mika se složio sa zatočenicima da obećanjima ne treba vjerovati, te su zajedno počeli da kuju plan noćnog izlaska koji su ubrzo i ostvarili. Prije proboja, u koji su krenuli oko 3.30 časova noću, objekat je miniran. Pustili su šest njemačkih vučjaka, dok su dva psa poveli. Sa sobom su ponijeli kompletno lično naoružanje, deset sanduka metaka, šest sanduka bombi, 50 “zolja” i ostalu opremu.

Miroslav ih je vodio kroz četiri linije bodljikave žice i preko tri potoka, uz dodatni pritisak, pošto se očekivala mjesečina, te su morali požuriti, da ih ne bi primijetili HOS-ovci koji su se nalazili u blizini. Proboj i marš trajali su više od četiri sata, a na vrh Debele obale stigli su oko osam časova ujutro, baš u vrijeme kada su ih HOS-ovci očekivali na glavnoj kapiji skladišta. Spaseni vojnici i njihove porodice i prijatelji ovaj hrabri podvig Miroslava Mikerevića sigurno nikada neće zaboraviti.

Po okončanju rata, u kojem je proveo četiri godine, transformacijom Vojske RS Mika odlazi na službu u banjalučku kasarnu “Kozara” kao pripadnik Oružanih snaga BiH, da bi kasnije prešao u derventsku kasarnu. Još u ratu povrijeđen je u sudaru vojnog vozila, nakon čega je osjećao trajne probleme s kičmom, koji će se s vremenom pogoršavati, te ga 2008. godine, nakon liječenja u Prnjavoru i Banjaluci, primorati na odlazak u penziju. Od tog momenta, najveći dio vremena provodi angažujući se u prnjavorskom Rukometnom klubu Sloga, gdje je trenirao sve selekcije, koje su u tom periodu postizale visoke rezultate, naročito mlađi uzrasti, koji su učestvovali i na turnirima međunarodnog karaktera.

Osim rukometa, Mika je bio i reprezentativac VRS u vojnom višeboju, krosu, trkama na 1.500, 3.000 i 5.000 metara, te u polumaratonu i maratonu. Učestvovao je na mnogobrojnim turnirima u malom fudbalu, a istakao se i kao igrač i aktivista u Fudbalskom klubu Zadrugar iz Bišnje, u kojem je imao višestruku ulogu, od sekretara, predsjednika do trenera kluba. Takođe, Mikerević je dobitnik mnogobrojnih medalja, pehara, diploma, plaketa i zahvalnica.

Međutim, bez obzira na snažan, sportski duh, zloćudna i teška bolest nije mirovala, a bolovi su postajali sve jači i intenzivniji. Mika ubrzo nije više mogao da se oslanja na desnu nogu, niti da se kreće bez štaka. Nakon pada u postelju, vodio je tešku bitku da bi ponovo stao na proslavljene noge, ali ni šest hemoterapija i mnogobrojni lijekovi nisu pomogli, te je na Bogojavljenje 2014. godine prestalo da kuca njegovo hrabro srce.

Turnir Miki u spomen

Mika će ostati zapamćen i kao veliki entuzijasta i zaljubljenik u rukomet. Svi se slažu da je upravo zahvaljujući njemu rukomet u Prnjavoru otrgnut od zaborava.

Igrao je u RK Derventa, a krajem osamdesetih prešao je u Slogu iz Prnjavora, u kojoj je kasnije ostao kao licencirani trener i nizao mnogobrojne uspjehe. U znak sjećanja na velikog rukometnog entuzijastu Miroslava Mikerevića, Rukometni klub Sloga Prnjavor pokrenuo je Međunarodni turnir u rukometu koji nosi njegovo ime.

Takođe, Mika je bio redovan učesnik i reprezentativac VRS u vojnom višeboju, krosu, trkama na 1.500, 3.000, 5.000 metara, polumaratonu i maratonu.

Učestvovao je na mnogobrojnim turnirima u malom fudbalu a istakao se i kao igrač i aktivista u Fudbalskom klubu “Zadrugar” iz Bišnje u kojem je imao ulogu od sekretara, predsjednika do trenera kluba.

Nosilac mnogobrojnih medalja, pehara, diploma, plaketa i zahvalnica.

(Srpskacafe)